Jeszcze przed chwilą istotnym problemem było dla Sophie to, na jakie iść studia i jakie wynająć mieszkanie. Jeden telefon od lekarza sprawia, że jej życie pęka na pół: z tyłu zostają radości i kłopoty 21-latki - przed nią otwiera się niejasna przyszłość: kilka miesięcy chemio- i radioterapii, a potem… będzie żyła - czy umrze?
Śliczna i pełna energii dziewczyna, która powoli traci włosy, siły i urodę, decyduje, że stanie do walki na własnych warunkach. Pozbywa się rzednących włosów i kupuje dziewięć pięknych kobiecych peruk. Wymyka się na szpitalne przepustki tak często jak się da i wpada w wir szalonego życia - zmieniając kolejne peruki, zmienia swoje wcielenia: od intelektualistki Blondi, która czyta Sartre'a, przez waleczną Sue, kumpelkę Pam i romantyczną Daisy, aż po platynową Królową Nocy. Żyje zachłannie i konstatuje, że - o paradoksie - rak nauczył ją cieszyć się wszystkim, co ją otacza: "powiew wiatru, smak porannej kawy - czy to zawsze było takie cudowne?"
Zmaganie się z chorobą nowotworową, której zdiagnozowanie mimo postępów medycyny wciąż jeszcze brzmi niemal jak wyrok, nie jest tematem w filmie nowym. Nieczęsto jednak zdarza się, że zostaje podany w taki sposób, w jaki zrobił to Marc Rothemund - bez epatowania cierpieniem i rozpaczą, ale w tonie tragikomicznym. Film oparto na autobiograficznym bestsellerze Sophie van der Stap "Dziś jestem blondynką: dziewczyna w dziewięciu perukach".